Jak zachęcić bliską osobę do podjęcia leczenia zaburzeń odżywiania? To pytanie zadaje sobie wielu rodziców, przyjaciółek, mężów osób, które doświadczyły choroby. W artykule postaramy się przybliżyć ten temat.

Jak zachęcić osobę nam bliską do podjęcia leczenia lub terapii

To co możemy zrobić od samego początku, to bycie blisko. Jeżeli mamy dobrą relację z bliską osobą, często sami usłyszymy o jej problemach. Co jednak, gdy pomimo naszych chęci ktoś się oddala? Zaburzenia odżywiania są bardzo podstępne, często towarzyszy im np. depresja, więc, gdy zauważymy, że bliski się od nas odsuwa, możemy po prostu mu to powiedzieć. Podzielenie się obawami i konfrontacja pokazują, że nam zależy i darzymy bliską osobę uwagą.  Straszenie skutkami choroby niekoniecznie przynosi efekty – może zamykać i powodować automatyczne reakcje obronne i zaprzeczanie wszystkiemu. Pokazujmy za to korzyści jakie płyną ze zdrowego trybu życia: więcej sił na realizowanie pasji, lepsze samopoczucie, większa efektywność pracy mózgu. Podjęcie leczenia lub terapii nie powinno być postrzegane jako kara, lecz szansa na piękne życie.

Czy można kogoś przymusić do leczenia?

Zaburzenia odżywiania wiążą się z zagrożeniem życia osoby chorej. W Polsce istnieje możliwość ubezwłasnowolnienia, co daje rodzicowi, dziecku, wnukowi, małżonkowi lub przedstawicielowi ustawowemu prawo do decydowania o leczeniu nawet wbrew woli osoby, która go potrzebuje. Dotyczy to także osób dorosłych, decyzję o ubezwłasnowolnieniu podejmuje sąd okręgowy. Są to sytuacje trudne, jednak mają na celu ochronę zdrowia i życia bliskiej osoby, która nie jest w stanie poradzić sobie sama. W przypadku osób niepełnoletnich decyzje o leczeniu podejmują rodzice, jednak osoba powyżej 16 lat musi się także na nie zgodzić. Więcej informacji odnośnie leczenia dziecka znajduje się na stronie Serwisu Ministerstwa Zdrowia i Narodowego Funduszu Zdrowia.

Pamiętajmy o tym, żeby zawsze próbować zachęcać do leczenia. Przymus powinien być na ostatnim miejscu jako rozwiązanie konieczne.

Czy można samemu udzielać wsparcia?

Jako bliscy możemy sami udzielać wsparcia. Specjaliści, terapeuci, dietetycy nie mają monopolu na pomaganie. My sami możemy wiele zdziałać wobec osób, które chcemy zachęcić do podjęcia leczenia zaburzeń odżywiania.

Po 1. obecność.

Bądźmy blisko, towarzyszmy przy tylu posiłkach, przy ilu możemy. Przy zaburzeniach odżywiania to cenne źródło informacji, możemy wtedy zauważyć wiele niepokojących sygnałów.

Po 2. dostrzeganie i docenianie.

Jeżeli zauważymy coś, co nas martwi, podzielmy się tym. Zaburzenia odżywiania zniekształcają rzeczywistość, nazywajmy więc wprost swoje odczucia i obserwacje. Doceniajmy też każdą próbę pokonania zaburzeń odżywiania, wytykanie komuś błędów nie zachęci go do szukania pomocy gdzie indziej, a może osłabić relację i sprawić, że zaufanie do nas się zmniejszy.

Po 3. akceptacja i bliskość.

Okazywanie troski, akceptacja człowieka pomimo zaburzenia, bliskość, przytulanie, wysłuchanie trudności.To filary, na których opiera się dobre wsparcie. Nie chodzi o to, by czuć to co druga osoba, jednak starać się ją choć trochę zrozumieć. Mamy prawo do swoich odczuć, ale nie narzucajmy ich innym.

Jak zachęcić bliską osobę do leczenia zaburzeń odżywiania? Różnice w podejściu do nastolatka a osoby dorosłej

Inaczej będziemy rozmawiać z osobą dorosłą, a inaczej z nastolatkiem. Jak więc zachęcić bliską osobę do leczenia zaburzeń odżywiania z uwzględnieniem jej wieku? Młode osoby, które często dopiero zaczynają chorować mówią zupełnie innym językiem niż dorośli. Odnoszą się do innych wartości, mają inne cele i marzenia, inaczej patrzą też na swoje życie. Są na etapie poszukiwania siebie i tworzenia osobowości. Osoby dorosłe są już ukształtowane, mają często bardzo konkretne poglądy. Niestety, jeżeli dorosła osoba choruje od wielu lat, patrzy na życie z dodatkowym „filtrem” w postaci zaburzeń odżywiania i zniekształconego obrazu siebie.

Jak więc z nimi rozmawiać? Nastolatki mają dużą potrzebę wyrażenia siebie, samodzielnego podejmowania decyzji. Warto zacząć od przedstawienia faktów i opowiedzenia o swoim punkcie widzenia. Może być tak, że rodzic będzie musiał zdecydować o umieszczeniu dziecka na oddziale szpitalnym lub w ośrodku terapeutycznym samodzielnie. Zawsze jednak próbujmy pokazać zalety takiej samodzielnej decyzji, a także korzyści wynikających z podjęcia leczenia. Zamiast nakazywać, spróbujmy zachęcić do podjęcia leczenia zaburzeń odżywiania.

Dorośli, podobnie jak nastolatki nie lubią być pouczani i słuchać nieproszonych rad. Tutaj świetnie sprawdza się komunikat JA, czyli mówienie o swojej perspektywie, swoich uczuciach i obawach. Pokazywanie, że bliska nam osoba jest dla nas cenna, zależy nam na niej, i że chętnie udzielimy jej wsparcia jest bardzo skuteczne. Pamiętajmy, by nie oceniać, ale nazywać to co widzimy.

Skuteczność terapii przy różnym stopniu motywacji

Jeżeli już doprowadzimy do tego, że bliska nam osoba rozpocznie terapię, jej motywacja na początku jest motorem napędowym. Gdy jest jej dużo – praca rozpoczyna się w dużo szybszym tempie. Jeżeli pacjent nie jest zmotywowany, początkowo ważna jest regularność spotkań. Terapeuci często pracują z niechęcią pacjentów, jednak przy utrzymaniu kontaktu i pracy jest spora szansa na to, by była ona skuteczna. Ważnym aspektem jest też jednoczesna praca terapeutyczna z utrzymaniem prawidłowego odżywiania. Dożywiony mózg pracuje zupełnie inaczej! W naszym ośrodku widzieliśmy już wiele sytuacji, gdy z początkowo niskiej motywacji pacjenci odnajdywali ją w sobie i osiągali niesamowite efekty.

Jesteście na etapie szukania pomocy? Zapraszamy do kontaktu z ośrodkiem, wspólnie dobierzemy właściwą formę terapii!

Możecie tez do nas zadzwonić: 730 718 718 lub wysłać maila: soteria@anamija.pl