Dorastanie to czas kreacji samego siebie i poszukiwania swojego miejsca w świecie. To także okres, w którym młody człowiek czuje się rozdarty poczuciem bycia dzieckiem, a pragnieniem bycia dorosłym. Dorastanie to czas odkrywania odpowiedzi na pytania: „Kim jestem? Dokąd zmierzam? Kim chcę być i gdzie chcę być?”
Nastolatki mierzą się z ogromnymi zmianami, jakie zachodzą w ich organizmach, w zachowaniu oraz w tym, w jaki sposób są postrzegane przez środowisko. Proces kształtowania się osobowości jest długi i trudny. Młody człowiek przechodzi przez kilka etapów, wśród których mówić możemy między innymi o negacji wpojonego systemu wartości, poszukiwaniu nowych autorytetów, krytycyzmu wobec przyjętych norm społecznych.
Dojrzewanie jest trudne nie tylko dla nastolatków, ale też dla ich rodziców. Dynamiczne, nieraz agresywne reakcje na wszelki sprzeciw rodziców wobec zachowania czy pragnień dziecka, wybuchy paniki, złość na rówieśników, nauczycieli, szkołę, niepogodzenie się z własnym wyglądem – wszystko to sprawia, że w rodzinie panuje napięta atmosfera, konflikty wiszą w powietrzu i brakuje porozumienia. W tym okresie dziecko może się pogubić, a zmiany hormonalne wpływają na destabilizację sfery emocjonalnej. Konsekwencją sytuacji są ucieczki w świat, który zdaniem nastolatka, jest światem dorosłych: używki, relacje z rówieśnikami, bunt przeciwko rzeczywistości, zmiana wyglądu.
Dojrzewanie to czas, kiedy młodzi ludzie często eksperymentują. Bywa, że jest to element braku akceptacji dla własnego, zmieniającego się, ciała. Przechodzenie na diety, rekompensowanie sobie stresu jedzeniem, picie alkoholu, próby dostosowania się do panującego kanonu piękna… Popychać mogą nastolatka w stronę depresji czy zaburzeń odżywiania.
Problem ten najczęściej dotyka dziewczynek, których ciało bardzo mocno się zmienia. Brak poczucia pewności siebie, pojawiająca się tkanka tłuszczowa, pierwsze zawody miłosne sprawiają, że dziewczęta stosują diety odchudzające, eliminacyjne, oczyszczające. Nieraz są to bardzo restrykcyjne diety, które mogą wyniszczać organizm i stanowią prostą drogę do anoreksji, bulimii czy ortoreksji. A przecież wszyscy mamy świadomość, jak trudne do leczenia są zaburzenia odżywiania.
Dlatego ważny stosunek rodziców do dziecka, które, choć nie prosi o wsparcie, bardzo tego potrzebuje. Cierpliwość, wyraźne stawianie granic, okazywanie zrozumienia dla potrzeb i poglądów nastolatka, to najlepsza droga do porozumienia. Porozumienie natomiast daje spore gwarancje na to, że dziecko nie podda się hormonalnej burzy, lecz szybko dobrze poczuje się we własnej skórze, przekona się o własnej wartości i przetrwa kryzys tożsamości bez szkody dla siebie.
